زیر حوضه دره یاس در منطقه مشایخ واقع شده و جزء حوضه آبخیز یکصد هزار هکتاری منتهی به سد کارون 4 محسوب می شود که هم اکنون نرخ فرسایش در آن به بالای 25 تن در هکتار رسیده است. البته بیش از 80 درصد سطح یک ونیم میلیونی هکتاری حوضه این سد از یک چنین تشکیلات آسیب پذیر و کم پوششی برخوردار بوده و این یعنی فاجعه ای دیگر در سدسازی بدون مطالعه و ارزیابی و هدر دادن حیرت آور بیت المال!

سازهای کنترل رسوبی که مشاهده می کنید در تابستان سال جاری ساخته شده اند و با اولین بارندگی های پائیزی به چنین سرنوشتی دچار شده اند. نابودی پوشش گیاهی طی چند دهه ی اخیر و آسیب پذیری تشکیلات پرشیب منطقه چنین سرنوشت غم باری را برای آب و خاک این قطعه از وطن رغم زده است و تأسف برانگیزتر آنکه سدسازان ما بدون توجه به وضعیت نابسامان این اراض بالادستی و بدون توجه به مسائل زیست محیطی و فرسایش خاک در حال تکرار فجایع سفید رود و اکباتان هستند!

نکته قابل تأمل این است که حجم تخریب پوشش گیاهی و فرسایش منطقه به حدی است که حتا سازه های کنترلی آبخیزداری هم دیگر در حد مسکن و یا بستر ساز برای استقرار پوشش گیاهی جوابگو نخواهند بود. پوشش گیاهی که دام مازاد و بهره برداری مفرط و وابستگی بیش از حد اهالی هرگز فرصت احیاء و بهسازی به آن نداده و با چنین مدیریتی هم نخواهند داد.

و کلام آخر اینکه بدون کاهش وابستگی مردم و بدون تغییر شیوه های معیشتی آنان و بدون مدیریت جامع این حوضه های آبخیز امکان کنترل این فرسایش و رسوب نخواهد بود. همین و تمام